Barbara Sowa wywodziła się z warszawskiej rodziny o silnych tradycjach patriotycznych. Jej ojciec, Paweł Gettel, był działaczem politycznym, a matka pracowała w Narodowym Banku Polskim. Barbara studiowała w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie i miała zakończyć naukę we wrześniu 1939 roku, jednak wybuch II wojny światowej zmienił jej plany. Już w styczniu 1940 roku wstąpiła do Związku Walki Zbrojnej, który później przekształcił się w Armię Krajową.
W czasie okupacji działała w Sanitariacie IV Obwodu “Grzymała” (Ochota) Warszawskiego Okręgu AK, gdzie zajmowała się m.in. konspiracyjnymi kursami pielęgniarskimi i tajną praktyką szpitalną. Jej zadania obejmowały również pełnienie funkcji łączniczki i kolporterki. W trakcie Powstania Warszawskiego Barbara Sowa organizowała prowizoryczny lazaret w piwnicach na Ochocie, a później współorganizowała tymczasowy szpital w zdobytym gmachu Polskiego Monopolu Tytoniowego. W obliczu nieustającego ostrzału szpitala, wraz z innymi sanitariuszkami ewakuowała rannych do prywatnych mieszkań.
Po upadku dzielnicy trafiła do obozu tymczasowego na “Zieleniaku”, skąd udało jej się zbiec podczas transportu do Pruszkowa. Ukrywała się w Milanówku, skąd próbowała nawiązać kontakt ze swoim macierzystym szpitalem. Ostatecznie dotarła do nowo organizowanego szpitala polowego w Łuszczewie, gdzie służyła aż do zakończenia wojny.
Po wojnie Barbara Sowa zamieszkała we Wrocławiu z mężem Bernardem Sową ps. “Bernard”, którego poznała podczas pracy w jednym ze szpitali. Para wzięła ślub w Poznaniu 31 grudnia 1946 roku. Barbara pracowała najpierw w Pafawagu, a od 1953 roku w zakładach energetycznych we Wrocławiu.
Za swoje zasługi została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość oraz Odznaką Pamiątkową Akcji “Burza”. Jej życie było świadectwem niezwykłego poświęcenia i walki o niepodległość Polski.