Projekt ma zakładać:
– Ulgi w należnościach, w tym udogodnienia w płatnościach podatków i składek ZUS
– Poprawę płynności finansowej firm – instrumenty finansowe dla firm, w tym wsparcie gwarancyjne oraz dopłaty do kredytów
– Ochronę i wsparcie rynku pracy, m.in. rozwiązania dla firm zmuszonych do przestojów.
– ułatwianie rozliczenia VAT – przesunięcie wejścia w życie z 01.04. 2020 na 01.07.2020 r. nowego JPK
– ułatwienia w split payment,
– przesunięcie z 01.04 na 01.07.2020 r. terminu obowiązku wpisywania się firm do Centralnego Rejestru Beneficjentów Rzeczywistych (ustawa o przeciwdziałaniu praniu brudnych pieniędzy)
– wcześniejsze zwroty VAT,
– ułatwienia zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej,
– zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków związanych z anulowaniem wycieczek w stosunku do branż dotkniętych skutkami kryzysu,
– zniesienie opłaty prolongacyjnej,
– zmiana schematu pomocy publicznej, rozszerzenie dla MŚP i dużych firm.
– odliczenie “wstecz” straty od dochodu (tj. straty z 2020 od 2019) – stratę poniesioną z działalności gospodarczej w danym roku możemy odjąć od dochodu osiągniętego w ciągu następnych pięciu lat
– wsparcie gwarancyjne oraz dopłaty do kredytów – działania BGK
– udzielanie pomocy w ramach pomocy de minimis. Obecnie kwota udzielanych przez BGK gwarancji de minimis nie może stanowić więcej niż 60% kwoty kredytu i przekroczyć kwoty 3,5 mln zł (jednostkowa gwarancja) – postulat zwiększenia gwarancji do 80% kwoty kredytu.
– dopłaty do oprocentowania kredytów -poprzez rozszerzenie zakresu funduszu klęskowego o epidemię.
– świadczenie z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych do wysokości 100% zasiłku dla bezrobotnych (823,60 zł) zwiększone o kwotę składek na ubezpieczenia społeczne
– oraz wynagrodzenie finansowane ze środków przedsiębiorcy w łącznej wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę.
Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Prezes Rady Ministrów, na wniosek wojewody, po poinformowaniu ministra właściwego do spraw gospodarki może, w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, wydawać polecenia obowiązujące inne, niż wymienione w ust. 1, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz przedsiębiorców. Polecenia są wydawane w drodze decyzji administracyjnej, podlegają one natychmiastowemu wykonaniu z chwilą ich doręczenia lub ogłoszenia oraz nie wymagają uzasadnienia. Wykonywanie tych zadań następuje na podstawie umowy zawartej z przedsiębiorcą przez właściwego wojewodę i jest finansowane ze środków budżetu państwa z części budżetowej, której dysponentem jest wojewoda. Prace związane z prowadzeniem przygotowań do realizacji zadań, o których mowa wyżej, mające charakter planistyczny, są finansowane ze środków własnych przedsiębiorcy. W przypadku odmowy zawarcia przez przedsiębiorcę umowy, zadania wykonywane są na podstawie decyzji. W takim przypadku decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu.
Do ustawy z dnia 14 marca 1985 roku o Państwowej Inspekcji Sanitarnej do art. 8a dodano ustępy od 5-9:
5. Główny Inspektor Sanitarny lub działający z jego upoważnienia państwowy wojewódzki inspektor sanitarny może wydawać osobom prawnym, osobom fizycznym i jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, w szczególności podmiotom wykonującym działalność leczniczą, pracodawcom, podmiotom prowadzącym działalność w zakresie lotnictwa cywilnego, użytkownikom statków powietrznych, użytkownikom cywilnych statków powietrznych niewpisanych do rejestru statków powietrznych oraz zarządzającym lotniskami, o których mowa w art. 27 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2019 r. poz. 1580 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 284):
1) decyzje nakładające obowiązek:
a) podjęcia określonych czynności zapobiegawczych lub kontrolnych oraz żądać od nich informacji w tym zakresie,
b) dystrybucji:
– produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobów medycznych – w stosunku do hurtowni farmaceutycznych,
– środków ochrony osobistej – w stosunku do producentów, dystrybutorów lub importerów,
c) współdziałania z innymi organami administracji publicznej oraz organami
Państwowej Inspekcji Sanitarnej – w przypadku kierowania decyzji do podmiotów innych niż te organy,
2) zalecenia i wytyczne określające sposób postępowania w trakcie realizacji zadań
– w przypadku stanu zagrożenia epidemicznego, stanu epidemii albo w razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej, które może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, w szczególności wystąpienia choroby szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej, o których mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.
6. Do decyzji, o których mowa w ust. 5 pkt 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256), z zastrzeżeniem, że:
1) podlegają one natychmiastowemu wykonaniu z chwilą ich doręczenia lub ogłoszenia;
2) nie wymagają uzasadnienia;
3) mogą być w nagłych przypadkach wydawane ustnie, a następnie niezwłocznie potwierdzane na piśmie;
4) odwołanie wnosi się w terminie 2 dni roboczych od dnia doręczenia lub potwierdzenia na piśmie decyzji wydanej ustnie;
5) wniesione odwołanie podlega przekazaniu organowi odwoławczemu w terminie 1 dnia roboczego, a rozpatrzeniu – w terminie 5 dni roboczych od dnia doręczenia mu odwołania.
7. Zalecenia i wytyczne, o których mowa w ust. 5 pkt 2, są ogłaszane:
1) przez Głównego Inspektora Sanitarnego – poprzez umieszczenie w Biuletynie
Informacji Publicznej urzędu obsługującego Głównego Inspektora Sanitarnego;
2) przez państwowego inspektora sanitarnego – poprzez umieszczenie w
Biuletynie Informacji Publicznej urzędu obsługującego państwowego
inspektora;
3) przez ministra właściwego do spraw zdrowia – za pośrednictwem jednostki
podległej lub nadzorowanej właściwej w zakresie systemów informatycznych w
ochronie zdrowia;
4) przez wojewodę – w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie;
5) nieodpłatnie, przez podmiot mający prawo rozpowszechniania programów
radiowych i telewizyjnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29
grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2019 r. poz. 361, 643,
1495 i 1655), w terminie wskazanym przez Głównego Inspektora Sanitarnego
albo działającego z jego upoważnienia państwowego wojewódzkiego inspektora
sanitarnego;
6) nieodpłatnie, przez redaktora naczelnego, o którym mowa w art. 34 ust. 1
ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. z 2018 r. poz.
1914), w sposób i w terminie wskazanym przez Głównego Inspektora Sanitarnego
albo działającego z jego upoważnienia państwowego wojewódzkiego inspektora
sanitarnego;
7) nieodpłatnie, w środkach komunikacji publicznej, w sposób i w terminie
wskazanym przez Głównego Inspektora Sanitarnego albo działającego z jego
upoważnienia państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
8. Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane
do stosowania się do zaleceń i wytycznych organów Państwowej Inspekcji
Sanitarnej, o których mowa w ust. 5 pkt 2.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia w zakresie działań prowadzonych w
przypadku stanu zagrożenia epidemicznego, stanu epidemii albo w razie
niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej, które może
stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, w szczególności wystąpienia
choroby szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej, o których mowa w
przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi
może wydawać wiążące polecenia organom administracji rządowej, z wyjątkiem
Rady Ministrów i Prezesa Rady Ministrów.
Zgodnie z ustawą o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w przypadku ogłoszenia zagrożenia epidemiologicznego na terenie województwa lub w jego części, zgodnie z art. 46 ust. 3 można nałożyć obowiązek szczepień, zgodnie z ust. 4 można zobowiązać do:
1)czasowe ograniczenie określonego sposobu przemieszczania się,
2)czasowe ograniczenie lub zakaz obrotu i używania określonych przedmiotów lub produktów spożywczych,
3)czasowe ograniczenie funkcjonowania określonych instytucji lub zakładów pracy,
4)zakaz organizowania widowisk i innych zgromadzeń ludności,
5)obowiązek wykonania określonych zabiegów sanitarnych, jeżeli
wykonanie ich wiąże się z funkcjonowaniem określonych obiektów
produkcyjnych, usługowych, handlowych lub innych obiektów,
6)nakaz udostępnienia nieruchomości, lokali, terenów i dostarczenia środków transportu do działań przeciwepidemicznych przewidzianych planami przeciwepidemicznymi,
7)obowiązek przeprowadzenia szczepień ochronnych, o których mowa w ust. 3, oraz grupy osób podlegające tym szczepieniom, rodzaj przeprowadzanych szczepień ochronnych
art. 46a:
W przypadku wystąpienia stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego o charakterze i w rozmiarach przekraczających możliwości działania właściwych organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego, Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, na podstawie danych przekazanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, ministra właściwego do spraw administracji publicznej, Głównego Inspektora Sanitarnego oraz wojewodów:
1)zagrożony obszar wraz ze wskazaniem rodzaju strefy, na którym
wystąpił stan epidemii lub stan zagrożenia epidemicznego,
2)rodzaj stosowanych rozwiązań – w zakresie określonym w art. 46b
– mając na względzie zakres stosowanych rozwiązań oraz uwzględniając bieżące możliwości budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego.
Zgodnie z art. 46b w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 46a, można ustanowić:
1)ograniczenia, obowiązki i nakazy, o których mowa w art. 46 ust. 4;
2)czasowe ograniczenie określonych zakresów działalności
przedsiębiorców;
3)czasową reglamentację zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły;
4)obowiązek poddania się badaniom lekarskim oraz stosowaniu innych środków profilaktycznych i zabiegów przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie;
5)obowiązek poddania się kwarantannie;
6)miejsce kwarantanny;
7)zakaz opuszczania miejsca kwarantanny;
8)czasowe ograniczenie korzystania z lokali lub terenów oraz obowiązek ich zabezpieczenia;
9)nakaz ewakuacji w ustalonym czasie z określonych miejsc, terenów i obiektów;
10)nakaz lub zakaz przebywania w określonych miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach;
11)zakaz opuszczania strefy zero przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie;
12)nakaz określonego sposobu przemieszczania się.
Niestosowanie się do w/w obowiązków reguluje art. 50 ustawy:
Art. 50. [Niepodejmowanie działań związanych z zapobieganiem i zwalczaniem zakażeń szpitalnych]
Kto:
1)wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 16 ust. 1, nie wdraża
lub nie stosuje procedur zapewniających ochronę przed zakażeniami oraz
chorobami zakaźnymi,
2)wbrew obowiązkom, o których mowa w art. 22 ust. 1 i 2, nie przestrzega wymagań higieniczno-sanitarnych,
3)wbrew obowiązkowi przeciwdziałania szerzeniu się zakażeń szpitalnych, nie podejmuje działań określonych w art. 14 ust. 1 i 2
– podlega karze grzywny.
Należy pamiętać o treści art. 22 i 23 dotyczącej ewentualnej możliwości nałożenia dodatkowych wymogów sanitarno-epidemiologicznych przez właściwe
organy.
Obecnie istniejące akty prawne i niektóre dodatkowe rozporządzenia i decyzje
lokalne samodzielnie stanowią dowód zaistnienia siły wyższej. Podobnie, w
przypadku wydania odpowiednich aktów prawnych w stosunku przedsiębiorstwa, bądź na
terenie na którym znajduje się siedziba i zakłady produkcyjne, przesądzają o
możliwości powoływania się na siłę wyższą.
W ostateczności niewykluczone jest, iż może dojść do ogłoszenia stanu
wyjątkowego – w takiej sytuacji możliwe jest ograniczenie praw i wolności. W
dużej mierze można zakładać, iż jego wprowadzenie związane byłoby z
ograniczeniami tożsamymi jak powyżej, tj. m. in. ograniczeniem możliwości
przemieszczania się, nie jest jednak wykluczone wprowadzenie innych
ograniczeń, które umożliwiałyby sprawne działanie w związku z zagrożeniem
epidemiologicznym. Wprowadzenie stanu wyjątkowego miałoby na celu m. in.
umożliwienie poszczególnym organom, np. policji. Stan wyjątkowy może trwać
90 dni i zostać przedłużony o kolejne 50, czyli najdłużej przez okres 150
dni.
Odnośnie praw i obowiązków wobec kontrahentów krajowych:
Sprawa jest dość prosta, mianowicie ograniczenia związane z pandemią wirusa
jednoznacznie należy traktować jako siłę wyższą, w niektórych wypadkach
uniemożliwiającą spełnienie świadczenia, są to okoliczności na które nie
mają Państwo wpływu.
Zgodnie z powyższym, odnośnie odpowiedzialności kontraktowej (za
niewykonanie umowy) zastosowanie mają przepisy art. 471 i 472 kodeksu
cywilnego. Zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia
szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania,
chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem
okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi zgodnie z art.
472 k.c. jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie
wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej
staranności. W przypadku kar umownych można wskazać na art. 475 par. 1 k.c.
– jeżeli świadczenie stało się niemożliwe skutkiem okoliczności, za które
dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, zobowiązanie wygasa. Ponieważ
świadczenie nie było możliwe, zobowiązanie w postaci kary umownej wygasa.
Jeśli więc z uwagi na ograniczenia związane z przeciwdziałaniem wirusowi
będą mieli Państwo problemy z dostawami, czy to surowca do Państwa, czy do
kupujących, nie mogli zrealizować części dostaw, nie będą ponosili Państwo
odpowiedzialności za niewykonanie tych zobowiązań, ani na tle kontraktowym
ani odszkodowawczym. Oczywiście zalecam wcześniejsze informowanie
kontrahentów, że wykonanie zobowiązania nie będzie możliwe ze wskazaniem
przyczyny oraz sugerowałbym ewentualne podpisywanie porozumień co do
rozwiązania sporu – chodzi przede wszystkim o kwestię ustąpienia “siły
wyższej”, po ustąpieniu tych czynników byliby Państwo zobowiązani do
wykonania już zawartych umów. Na tym tle widzę problem związany z siłą
przerobową oraz ilością produktów zaległych po ustąpieniu siły wyższej.
Dobrze by było więc, gdyby strony porozumiały się co do tego, pisemnie, bądź
co najmniej w formie wiadomości e-mail, iż “odstępują” od zawartych, a
niezrealizowanych, umów.
Odnośnie praw i obowiązków wobec kontrahentów europejskich:
W dużym uproszczeniu – sytuacja zależy od tego, prawu którego państwa
podlega umowa, co wynikać winno bezpośrednio z treści zawartych umów. Jeśli
więc zastosowanie ma prawo polskie, sytuacja kształtuje się jak w poprzednim
akapicie. Jeśli wskazano jako prawo właściwe prawo innego państwa to należy
dokonać wykładni na tle przepisów obowiązujących w tym państwie. Jeśli brak
jest wskazania prawa krajowego właściwego i transakcja odbywa się między
Państwami UE to zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) Nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla
zobowiązań umownych (Rzym I) co do zasady powinno być stosowane prawo
polskie (art. 4 rozporządzenia: 1. W zakresie, w jakim nie dokonano wyboru
prawa właściwego dla umowy zgodnie z art. 3 i bez uszczerbku dla art. 5-8,
prawo właściwe dla umowy ustala się następująco: a) umowa sprzedaży towarów
podlega prawu państwu, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. Jeśli
nie da się ustalić prawa właściwego, zastosowanie mają przepisy prawa
międzynarodowego – te w zależności od stron mogą być różne, przykładowo
Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów,
w dalszej kolejności, jeśli konwencja nie ma zastosowania lub została
wyłączona, umowy międzynarodowe między państwami właściwymi dla stron umowy.
W aktach tych nie ma zwykle postanowień dotyczących konsekwencji wystąpienia
siły wyższej. Orzecznictwo międzynarodowych sądów właściwych dla stosowania
w/w umów międzynarodowych uwzględnia jednak okoliczności związane z
wystąpieniem siły wyższej. Podobnie sytuacja ma się z ustawodawstwem innych
państw – zwykle przewidują one zwolnienie z odpowiedzialności za
niewykonanie zobowiązań umownych w wyniku siły wyższej.
Często zdarza się też, że kontrakty zakładają odpowiednie postanowienia
dotyczące force majeure, zwalniające z odpowiedzialności za niewykonanie
zobowiązania. Jak już wskazywałem, okoliczności związane z ograniczeniami z
uwagi na epidemię/pandemię niewątpliwie powinny być za takie okoliczności
uznawane. Strony zazwyczaj są zobowiązane do niezwłocznego poinformowania o
zajściu takich okoliczności.
W przeważającej większości sytuacji możliwe jest więc powołanie się na siłę
wyższą jako okoliczność uniemożliwiającą wykonanie zobowiązania i
zwalniającą z odpowiedzialności.
Odnośnie praw i obowiązków pracodawcy wobec pracowników:
1. W związku z obowiązującymi przepisami kodeksu pracy i BHP:
a. Pracownik może odmówić wyjazdu służbowego w rejony zagrożone
koronawirusem, (art. 210 par. 1 KP)
b. Pracodawca nie może zlecać pracownikowi dodatkowych badań w
związku z podejrzeniem zarażenia koronawirusem,
c. Pracodawca nie może pobierać informacji odnośnie planowanego
miejsca urlopu pracownika, ani zabraniać odbywania urlopu w wybranym przez
pracownika miejscu,
d. Pracodawca nie może samodzielnie oceniać stanu zdrowia
pracownika – odmowa możliwości wykonywania pracy z tych przyczyn może
narazić pracodawcę na zarzut nękania lub mobbingu,
e. Pracodawca nie może zobowiązać pracownika wracającego z kraju
zagrożonego do wykorzystania urlopu wypoczynkowego.
3. Obecnie funkcjonują wyłącznie zalecenia w przedmiocie
koronawirusa – WHO, GIS i Ministerstwa Zdrowia, poniżej linki:
a. https://www.gov.pl/web/zdrowie/co-musisz-wiedziec-o-koronawirusie –
podstawowe informacje oraz odnośniki, w tym do GIS, w zw. z przesyłkami z
Chin, podróży lotniczych do krajów narażonych
b. https://www.who.int/news-room/q-a-detail/q-a-coronaviruses , https://www.who.int/publications-detail/strategic-preparedness-and-response-
plan-for-the-new-coronavirus , – zalecenia i odpowiedzi na pytania WHO,
https://pulsmedycyny.pl/10-zalecen-who-w-sprawie-walki-z-koronawirusem-98373
2 – po polsku,
c.
https://gis.gov.pl/aktualnosci/nowy-koronawirus-sars-cov-2-zalecenia-2/ , https://gis.gov.pl/aktualnosci/zasady-postepowania-z-osobami-podejrzanymi-o-
zakazenie-nowym-koronawirusem-2019-ncov/ – zalecenia GIS,
Aby zabezpieczyć miejsce pracy, a także zabezpieczyć się przed ewentualnymi
przyszłymi roszczeniami pracowników w przypadku zachorowania (najczarniejszy
scenariusz), sugeruję zapoznanie pracowników z przytoczonymi zaleceniami i
odebranie oświadczenia w tym przedmiocie od pracowników. W miejscach takich
jak toalety, łazienki, można zawiesić dodatkowe informacje dotyczące
utrzymywania właściwej higieny w związku z ryzykiem zachorowania –
podstawowe przepisy BHP zakładają już umieszczenie takich informacji np.,
sposób mycia rąk, jeśli jednak w zakresie tym występują braki, sugeruję je
uzupełnić. Można również zawiesić informacje dotyczące wzmożonych rygorów
higienicznych, chociażby poprzez zakomunikowanie w tych miejscach
konieczności zapoznania się z w/w zaleceniami i stosowania się do nich.
Ponadto w związku z wejściem w życie specustawy w przedmiocie postępowania w
zw. z zagrożeniem koronawirusa:
Zgodnie z art. 3 ustawy, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może
polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w
umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).
Polecenie pracy zdalnej nie wymaga zgody pracownika.
W artykule 17. ust. 1. przytoczono fragment ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o
Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 59 oraz z 2020 r.
poz. 322). Ustawodawcy postanowili dodać do art. 8a tej ustawy dodatkowe
ustępy (5-9). Zgodnie z nowym brzmieniem przepisów “Główny Inspektor
Sanitarny lub działający z jego upoważnienia państwowy wojewódzki inspektor
sanitarny może wydawać (…) pracodawcom (…) decyzje nakładające obowiązek
(…) podjęcia określonych czynności zapobiegawczych lub kontrolnych oraz
żądać od nich informacji w tym zakresie”.
Przygotowany ze względu na ryzyko epidemii koronawirusa projekt ustawy
reguluje kwestie związane z rodzicami tymczasowo zwolnionymi z obowiązku
wykonywania pracy ze względu na zamknięcie żłobka, klubu dziecięcego,
przedszkola lub szkoły. (Placówki te mogą być nieczynne z uwagi na ryzyko
zakażenia dzieci SARS-CoV-2.) Rodzic, który zostanie tymczasowo zwolniony z
obowiązku wykonywania pracy ze względu na konieczność osobistej opieki nad
dzieckiem, w przypadku zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub
szkoły będzie miał prawo do dodatkowego zasiłku opiekuńczego. Świadczenia
zostanie przyznane maksymalnie za okres 14 dni.
Obowiązująca teraz Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa traktuje na równi niezdolność do
pracy z powodu choroby z niemożnością wykonywania pracy z powodu
kwarantanny, czyli zastosowania przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu
chorób zakaźnych. W przypadku objęcia pracownika kwarantanną, tak jak przy
normalnym L-4, przez okres pierwszych 33 dni (14 dni, gdy pracownik ma
więcej niż 50 lat) zatrudniony otrzymuje wynagrodzenie od pracodawcy.
Później ZUS wypłaca mu zasiłek chorobowy.
Niestety przepisy nie przewidują bezpośrednio jednoznacznego sposobu odmowy
dopuszczenia pracownika do pracy w zw. z podejrzeniem zarażenia (czy to w
przypadku koronawirusa, czy chorób w ogóle). W takiej sytuacji powinni
Państwo po prostu odmówić dopuszczenia pracownika do pracy, koniecznie na
piśmie i ze wskazaniem terminu do kiedy nie może wykonywać pracy.
Jednocześnie za cały ten okres przysługuje mu prawo do pełnego
wynagrodzenia. Nie ma tutaj niestety pola do manewru jeśli chodzi o pełną
legitymizację działań, można ewentualnie rozważyć podpisywanie porozumień z
pracownikami w tym przedmiocie, przy czym zachować należy ostrożność, aby
nie naruszyć bezwzględnie obowiązujących przepisów kodeksu pracy