Co czeka przedsiębiorców? Mecenas Paplaczyk wyjaśnia

Projekt ma zakładać:

– Ulgi w należnościach, w tym udogodnienia w płatnościach podatków i składek ZUS

– Poprawę płynności finansowej firm – instrumenty finansowe dla firm, w tym wsparcie gwarancyjne oraz dopłaty do kredytów

– Ochronę i wsparcie rynku pracy, m.in. rozwiązania dla firm zmuszonych do przestojów.

– ułatwianie rozliczenia VAT – przesunięcie wejścia w życie z 01.04. 2020 na 01.07.2020 r. nowego JPK

– ułatwienia w split payment,

– przesunięcie z 01.04 na 01.07.2020 r. terminu obowiązku wpisywania się firm do Centralnego Rejestru Beneficjentów Rzeczywistych (ustawa o przeciwdziałaniu praniu brudnych pieniędzy)

– wcześniejsze zwroty VAT,

– ułatwienia zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej,

– zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków związanych z anulowaniem wycieczek w stosunku do branż dotkniętych skutkami kryzysu,

– zniesienie opłaty prolongacyjnej,

– zmiana schematu pomocy publicznej, rozszerzenie dla MŚP i dużych firm.

– odliczenie “wstecz” straty od dochodu (tj. straty z 2020 od 2019) – stratę poniesioną z działalności gospodarczej w danym roku możemy odjąć od dochodu osiągniętego w ciągu następnych pięciu lat

– wsparcie gwarancyjne oraz dopłaty do kredytów – działania BGK

– udzielanie pomocy w ramach pomocy de minimis. Obecnie kwota udzielanych przez BGK gwarancji de minimis nie może stanowić więcej niż 60% kwoty kredytu i przekroczyć kwoty 3,5 mln zł (jednostkowa gwarancja) – postulat zwiększenia gwarancji do 80% kwoty kredytu.

– dopłaty do oprocentowania kredytów -poprzez rozszerzenie zakresu funduszu klęskowego o epidemię.

– świadczenie z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych do wysokości 100% zasiłku dla bezrobotnych (823,60 zł) zwiększone o kwotę składek na ubezpieczenia społeczne

– oraz wynagrodzenie finansowane ze środków przedsiębiorcy w łącznej wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Prezes Rady Ministrów, na wniosek wojewody, po poinformowaniu ministra właściwego do spraw gospodarki może, w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, wydawać polecenia obowiązujące inne, niż wymienione w ust. 1, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz przedsiębiorców. Polecenia są wydawane w drodze decyzji administracyjnej, podlegają one natychmiastowemu wykonaniu z chwilą ich doręczenia lub ogłoszenia oraz nie wymagają uzasadnienia. Wykonywanie tych zadań następuje na podstawie umowy zawartej z przedsiębiorcą przez właściwego wojewodę i jest finansowane ze środków budżetu państwa z części budżetowej, której dysponentem jest wojewoda. Prace związane z prowadzeniem przygotowań do realizacji zadań, o których mowa wyżej, mające charakter planistyczny, są finansowane ze środków własnych przedsiębiorcy. W przypadku odmowy zawarcia przez przedsiębiorcę umowy, zadania wykonywane są na podstawie decyzji. W takim przypadku decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu.

5. Główny Inspektor Sanitarny lub działający z jego upoważnienia państwowy wojewódzki inspektor sanitarny może wydawać osobom prawnym, osobom fizycznym i jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, w szczególności podmiotom wykonującym działalność leczniczą, pracodawcom, podmiotom prowadzącym działalność w zakresie lotnictwa cywilnego, użytkownikom statków powietrznych, użytkownikom cywilnych statków powietrznych niewpisanych do rejestru statków powietrznych oraz zarządzającym lotniskami, o których mowa w art. 27 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2019 r. poz. 1580 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 284):

a) podjęcia określonych czynności zapobiegawczych lub kontrolnych oraz żądać od nich informacji w tym zakresie,

b) dystrybucji:

– produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobów medycznych – w stosunku do hurtowni farmaceutycznych,

– środków ochrony osobistej – w stosunku do producentów, dystrybutorów lub importerów,

c) współdziałania z innymi organami administracji publicznej oraz organami

Państwowej Inspekcji Sanitarnej – w przypadku kierowania decyzji do podmiotów innych niż te organy,

2) zalecenia i wytyczne określające sposób postępowania w trakcie realizacji zadań

– w przypadku stanu zagrożenia epidemicznego, stanu epidemii albo w razie niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej, które może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, w szczególności wystąpienia choroby szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej, o których mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

6. Do decyzji, o których mowa w ust. 5 pkt 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256), z zastrzeżeniem, że:

1) podlegają one natychmiastowemu wykonaniu z chwilą ich doręczenia lub ogłoszenia;

2) nie wymagają uzasadnienia;

3) mogą być w nagłych przypadkach wydawane ustnie, a następnie niezwłocznie potwierdzane na piśmie;

4) odwołanie wnosi się w terminie 2 dni roboczych od dnia doręczenia lub potwierdzenia na piśmie decyzji wydanej ustnie;

5) wniesione odwołanie podlega przekazaniu organowi odwoławczemu w terminie 1 dnia roboczego, a rozpatrzeniu – w terminie 5 dni roboczych od dnia doręczenia mu odwołania.

1) przez Głównego Inspektora Sanitarnego – poprzez umieszczenie w Biuletynie

Informacji Publicznej urzędu obsługującego Głównego Inspektora Sanitarnego;

2) przez państwowego inspektora sanitarnego – poprzez umieszczenie w

Biuletynie Informacji Publicznej urzędu obsługującego państwowego

inspektora;

3) przez ministra właściwego do spraw zdrowia – za pośrednictwem jednostki

podległej lub nadzorowanej właściwej w zakresie systemów informatycznych w

ochronie zdrowia;

4) przez wojewodę – w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie;

5) nieodpłatnie, przez podmiot mający prawo rozpowszechniania programów

radiowych i telewizyjnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29

grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2019 r. poz. 361, 643,

1495 i 1655), w terminie wskazanym przez Głównego Inspektora Sanitarnego

albo działającego z jego upoważnienia państwowego wojewódzkiego inspektora

sanitarnego;

6) nieodpłatnie, przez redaktora naczelnego, o którym mowa w art. 34 ust. 1

ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. z 2018 r. poz.

1914), w sposób i w terminie wskazanym przez Głównego Inspektora Sanitarnego

albo działającego z jego upoważnienia państwowego wojewódzkiego inspektora

sanitarnego;

7) nieodpłatnie, w środkach komunikacji publicznej, w sposób i w terminie

wskazanym przez Głównego Inspektora Sanitarnego albo działającego z jego

upoważnienia państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.

8. Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane

do stosowania się do zaleceń i wytycznych organów Państwowej Inspekcji

Sanitarnej, o których mowa w ust. 5 pkt 2.

9. Minister właściwy do spraw zdrowia w zakresie działań prowadzonych w

przypadku stanu zagrożenia epidemicznego, stanu epidemii albo w razie

niebezpieczeństwa szerzenia się zakażenia lub choroby zakaźnej, które może

stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, w szczególności wystąpienia

choroby szczególnie niebezpiecznej lub wysoce zakaźnej, o których mowa w

przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi

może wydawać wiążące polecenia organom administracji rządowej, z wyjątkiem

Rady Ministrów i Prezesa Rady Ministrów.

Zgodnie z ustawą o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w przypadku ogłoszenia zagrożenia epidemiologicznego na terenie województwa lub w jego części, zgodnie z art. 46 ust. 3 można nałożyć obowiązek szczepień, zgodnie z ust. 4 można zobowiązać do:

1)czasowe ograniczenie określonego sposobu przemieszczania się,

2)czasowe ograniczenie lub zakaz obrotu i używania określonych przedmiotów lub produktów spożywczych,

3)czasowe ograniczenie funkcjonowania określonych instytucji lub zakładów pracy,

4)zakaz organizowania widowisk i innych zgromadzeń ludności,

5)obowiązek wykonania określonych zabiegów sanitarnych, jeżeli

wykonanie ich wiąże się z funkcjonowaniem określonych obiektów

produkcyjnych, usługowych, handlowych lub innych obiektów,

6)nakaz udostępnienia nieruchomości, lokali, terenów i dostarczenia środków transportu do działań przeciwepidemicznych przewidzianych planami przeciwepidemicznymi,

7)obowiązek przeprowadzenia szczepień ochronnych, o których mowa w ust. 3, oraz grupy osób podlegające tym szczepieniom, rodzaj przeprowadzanych szczepień ochronnych

art. 46a:

W przypadku wystąpienia stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego o charakterze i w rozmiarach przekraczających możliwości działania właściwych organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego, Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, na podstawie danych przekazanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, ministra właściwego do spraw administracji publicznej, Głównego Inspektora Sanitarnego oraz wojewodów:

1)zagrożony obszar wraz ze wskazaniem rodzaju strefy, na którym

wystąpił stan epidemii lub stan zagrożenia epidemicznego,

2)rodzaj stosowanych rozwiązań – w zakresie określonym w art. 46b

– mając na względzie zakres stosowanych rozwiązań oraz uwzględniając bieżące możliwości budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

1)ograniczenia, obowiązki i nakazy, o których mowa w art. 46 ust. 4;

2)czasowe ograniczenie określonych zakresów działalności

przedsiębiorców;

3)czasową reglamentację zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły;

4)obowiązek poddania się badaniom lekarskim oraz stosowaniu innych środków profilaktycznych i zabiegów przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie;

5)obowiązek poddania się kwarantannie;

6)miejsce kwarantanny;

7)zakaz opuszczania miejsca kwarantanny;

8)czasowe ograniczenie korzystania z lokali lub terenów oraz obowiązek ich zabezpieczenia;

9)nakaz ewakuacji w ustalonym czasie z określonych miejsc, terenów i obiektów;

10)nakaz lub zakaz przebywania w określonych miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach;

11)zakaz opuszczania strefy zero przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie;

12)nakaz określonego sposobu przemieszczania się.

Niestosowanie się do w/w obowiązków reguluje art. 50 ustawy:

Art. 50. [Niepodejmowanie działań związanych z zapobieganiem i zwalczaniem zakażeń szpitalnych]

Kto:

1)wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 16 ust. 1, nie wdraża

lub nie stosuje procedur zapewniających ochronę przed zakażeniami oraz

chorobami zakaźnymi,

2)wbrew obowiązkom, o których mowa w art. 22 ust. 1 i 2, nie przestrzega wymagań higieniczno-sanitarnych,

3)wbrew obowiązkowi przeciwdziałania szerzeniu się zakażeń szpitalnych, nie podejmuje działań określonych w art. 14 ust. 1 i 2

– podlega karze grzywny.

Należy pamiętać o treści art. 22 i 23 dotyczącej ewentualnej możliwości nałożenia dodatkowych wymogów sanitarno-epidemiologicznych przez właściwe

organy.

Obecnie istniejące akty prawne i niektóre dodatkowe rozporządzenia i decyzje

lokalne samodzielnie stanowią dowód zaistnienia siły wyższej. Podobnie, w

przypadku wydania odpowiednich aktów prawnych w stosunku przedsiębiorstwa, bądź na

terenie na którym znajduje się siedziba i zakłady produkcyjne, przesądzają o

możliwości powoływania się na siłę wyższą.

W ostateczności niewykluczone jest, iż może dojść do ogłoszenia stanu

wyjątkowego – w takiej sytuacji możliwe jest ograniczenie praw i wolności. W

dużej mierze można zakładać, iż jego wprowadzenie związane byłoby z

ograniczeniami tożsamymi jak powyżej, tj. m. in. ograniczeniem możliwości

przemieszczania się, nie jest jednak wykluczone wprowadzenie innych

ograniczeń, które umożliwiałyby sprawne działanie w związku z zagrożeniem

epidemiologicznym. Wprowadzenie stanu wyjątkowego miałoby na celu m. in.

umożliwienie poszczególnym organom, np. policji. Stan wyjątkowy może trwać

90 dni i zostać przedłużony o kolejne 50, czyli najdłużej przez okres 150

dni.

Odnośnie praw i obowiązków wobec kontrahentów krajowych:

Sprawa jest dość prosta, mianowicie ograniczenia związane z pandemią wirusa

jednoznacznie należy traktować jako siłę wyższą, w niektórych wypadkach

uniemożliwiającą spełnienie świadczenia, są to okoliczności na które nie

mają Państwo wpływu.

Zgodnie z powyższym, odnośnie odpowiedzialności kontraktowej (za

niewykonanie umowy) zastosowanie mają przepisy art. 471 i 472 kodeksu

cywilnego. Zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia

szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania,

chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem

okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi zgodnie z art.

472 k.c. jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie

wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej

staranności. W przypadku kar umownych można wskazać na art. 475 par. 1 k.c.

– jeżeli świadczenie stało się niemożliwe skutkiem okoliczności, za które

dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, zobowiązanie wygasa. Ponieważ

świadczenie nie było możliwe, zobowiązanie w postaci kary umownej wygasa.

Jeśli więc z uwagi na ograniczenia związane z przeciwdziałaniem wirusowi

będą mieli Państwo problemy z dostawami, czy to surowca do Państwa, czy do

kupujących, nie mogli zrealizować części dostaw, nie będą ponosili Państwo

odpowiedzialności za niewykonanie tych zobowiązań, ani na tle kontraktowym

ani odszkodowawczym. Oczywiście zalecam wcześniejsze informowanie

kontrahentów, że wykonanie zobowiązania nie będzie możliwe ze wskazaniem

przyczyny oraz sugerowałbym ewentualne podpisywanie porozumień co do

rozwiązania sporu – chodzi przede wszystkim o kwestię ustąpienia “siły

wyższej”, po ustąpieniu tych czynników byliby Państwo zobowiązani do

wykonania już zawartych umów. Na tym tle widzę problem związany z siłą

przerobową oraz ilością produktów zaległych po ustąpieniu siły wyższej.

Dobrze by było więc, gdyby strony porozumiały się co do tego, pisemnie, bądź

co najmniej w formie wiadomości e-mail, iż “odstępują” od zawartych, a

niezrealizowanych, umów.

Odnośnie praw i obowiązków wobec kontrahentów europejskich:

W dużym uproszczeniu – sytuacja zależy od tego, prawu którego państwa

podlega umowa, co wynikać winno bezpośrednio z treści zawartych umów. Jeśli

więc zastosowanie ma prawo polskie, sytuacja kształtuje się jak w poprzednim

akapicie. Jeśli wskazano jako prawo właściwe prawo innego państwa to należy

dokonać wykładni na tle przepisów obowiązujących w tym państwie. Jeśli brak

jest wskazania prawa krajowego właściwego i transakcja odbywa się między

Państwami UE to zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady

(WE) Nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla

zobowiązań umownych (Rzym I) co do zasady powinno być stosowane prawo

polskie (art. 4 rozporządzenia: 1. W zakresie, w jakim nie dokonano wyboru

prawa właściwego dla umowy zgodnie z art. 3 i bez uszczerbku dla art. 5-8,

prawo właściwe dla umowy ustala się następująco: a) umowa sprzedaży towarów

podlega prawu państwu, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. Jeśli

nie da się ustalić prawa właściwego, zastosowanie mają przepisy prawa

międzynarodowego – te w zależności od stron mogą być różne, przykładowo

Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów,

w dalszej kolejności, jeśli konwencja nie ma zastosowania lub została

wyłączona, umowy międzynarodowe między państwami właściwymi dla stron umowy.

W aktach tych nie ma zwykle postanowień dotyczących konsekwencji wystąpienia

siły wyższej. Orzecznictwo międzynarodowych sądów właściwych dla stosowania

w/w umów międzynarodowych uwzględnia jednak okoliczności związane z

wystąpieniem siły wyższej. Podobnie sytuacja ma się z ustawodawstwem innych

państw – zwykle przewidują one zwolnienie z odpowiedzialności za

niewykonanie zobowiązań umownych w wyniku siły wyższej.

Często zdarza się też, że kontrakty zakładają odpowiednie postanowienia

dotyczące force majeure, zwalniające z odpowiedzialności za niewykonanie

zobowiązania. Jak już wskazywałem, okoliczności związane z ograniczeniami z

uwagi na epidemię/pandemię niewątpliwie powinny być za takie okoliczności

uznawane. Strony zazwyczaj są zobowiązane do niezwłocznego poinformowania o

zajściu takich okoliczności.

W przeważającej większości sytuacji możliwe jest więc powołanie się na siłę

wyższą jako okoliczność uniemożliwiającą wykonanie zobowiązania i

zwalniającą z odpowiedzialności.

Odnośnie praw i obowiązków pracodawcy wobec pracowników:

1. W związku z obowiązującymi przepisami kodeksu pracy i BHP:

a. Pracownik może odmówić wyjazdu służbowego w rejony zagrożone

koronawirusem, (art. 210 par. 1 KP)

b. Pracodawca nie może zlecać pracownikowi dodatkowych badań w

związku z podejrzeniem zarażenia koronawirusem,

c. Pracodawca nie może pobierać informacji odnośnie planowanego

miejsca urlopu pracownika, ani zabraniać odbywania urlopu w wybranym przez

pracownika miejscu,

d. Pracodawca nie może samodzielnie oceniać stanu zdrowia

pracownika – odmowa możliwości wykonywania pracy z tych przyczyn może

narazić pracodawcę na zarzut nękania lub mobbingu,

e. Pracodawca nie może zobowiązać pracownika wracającego z kraju

zagrożonego do wykorzystania urlopu wypoczynkowego.

3. Obecnie funkcjonują wyłącznie zalecenia w przedmiocie

koronawirusa – WHO, GIS i Ministerstwa Zdrowia, poniżej linki:

a. https://www.gov.pl/web/zdrowie/co-musisz-wiedziec-o-koronawirusie –

podstawowe informacje oraz odnośniki, w tym do GIS, w zw. z przesyłkami z

Chin, podróży lotniczych do krajów narażonych

b. https://www.who.int/news-room/q-a-detail/q-a-coronaviruses , https://www.who.int/publications-detail/strategic-preparedness-and-response-

plan-for-the-new-coronavirus , – zalecenia i odpowiedzi na pytania WHO,

https://pulsmedycyny.pl/10-zalecen-who-w-sprawie-walki-z-koronawirusem-98373

2 – po polsku,

c.

https://gis.gov.pl/aktualnosci/nowy-koronawirus-sars-cov-2-zalecenia-2/ , https://gis.gov.pl/aktualnosci/zasady-postepowania-z-osobami-podejrzanymi-o-

zakazenie-nowym-koronawirusem-2019-ncov/ – zalecenia GIS,

Aby zabezpieczyć miejsce pracy, a także zabezpieczyć się przed ewentualnymi

przyszłymi roszczeniami pracowników w przypadku zachorowania (najczarniejszy

scenariusz), sugeruję zapoznanie pracowników z przytoczonymi zaleceniami i

odebranie oświadczenia w tym przedmiocie od pracowników. W miejscach takich

jak toalety, łazienki, można zawiesić dodatkowe informacje dotyczące

utrzymywania właściwej higieny w związku z ryzykiem zachorowania –

podstawowe przepisy BHP zakładają już umieszczenie takich informacji np.,

sposób mycia rąk, jeśli jednak w zakresie tym występują braki, sugeruję je

uzupełnić. Można również zawiesić informacje dotyczące wzmożonych rygorów

higienicznych, chociażby poprzez zakomunikowanie w tych miejscach

konieczności zapoznania się z w/w zaleceniami i stosowania się do nich.

Ponadto w związku z wejściem w życie specustawy w przedmiocie postępowania w

zw. z zagrożeniem koronawirusa:

Zgodnie z art. 3 ustawy, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może

polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w

umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

Polecenie pracy zdalnej nie wymaga zgody pracownika.

W artykule 17. ust. 1. przytoczono fragment ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o

Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 59 oraz z 2020 r.

poz. 322). Ustawodawcy postanowili dodać do art. 8a tej ustawy dodatkowe

ustępy (5-9). Zgodnie z nowym brzmieniem przepisów “Główny Inspektor

Sanitarny lub działający z jego upoważnienia państwowy wojewódzki inspektor

sanitarny może wydawać (…) pracodawcom (…) decyzje nakładające obowiązek

(…) podjęcia określonych czynności zapobiegawczych lub kontrolnych oraz

żądać od nich informacji w tym zakresie”.

Przygotowany ze względu na ryzyko epidemii koronawirusa projekt ustawy

reguluje kwestie związane z rodzicami tymczasowo zwolnionymi z obowiązku

wykonywania pracy ze względu na zamknięcie żłobka, klubu dziecięcego,

przedszkola lub szkoły. (Placówki te mogą być nieczynne z uwagi na ryzyko

zakażenia dzieci SARS-CoV-2.) Rodzic, który zostanie tymczasowo zwolniony z

obowiązku wykonywania pracy ze względu na konieczność osobistej opieki nad

dzieckiem, w przypadku zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub

szkoły będzie miał prawo do dodatkowego zasiłku opiekuńczego. Świadczenia

zostanie przyznane maksymalnie za okres 14 dni.

Obowiązująca teraz Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia

społecznego w razie choroby i macierzyństwa traktuje na równi niezdolność do

pracy z powodu choroby z niemożnością wykonywania pracy z powodu

kwarantanny, czyli zastosowania przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu

chorób zakaźnych. W przypadku objęcia pracownika kwarantanną, tak jak przy

normalnym L-4, przez okres pierwszych 33 dni (14 dni, gdy pracownik ma

więcej niż 50 lat) zatrudniony otrzymuje wynagrodzenie od pracodawcy.

Później ZUS wypłaca mu zasiłek chorobowy.

Niestety przepisy nie przewidują bezpośrednio jednoznacznego sposobu odmowy

dopuszczenia pracownika do pracy w zw. z podejrzeniem zarażenia (czy to w

przypadku koronawirusa, czy chorób w ogóle). W takiej sytuacji powinni

Państwo po prostu odmówić dopuszczenia pracownika do pracy, koniecznie na

piśmie i ze wskazaniem terminu do kiedy nie może wykonywać pracy.

Jednocześnie za cały ten okres przysługuje mu prawo do pełnego

wynagrodzenia. Nie ma tutaj niestety pola do manewru jeśli chodzi o pełną

legitymizację działań, można ewentualnie rozważyć podpisywanie porozumień z

pracownikami w tym przedmiocie, przy czym zachować należy ostrożność, aby

nie naruszyć bezwzględnie obowiązujących przepisów kodeksu pracy